Parkowanie na chodniku bywa kuszącym rozwiązaniem, zwłaszcza w gęsto zabudowanych śródmieściach, gdzie każde wolne miejsce jest na wagę złota. Przepisy pozwalają jednak tylko części kierowców wykorzystać skraj jezdni przeznaczony dla pieszych. Kryterium decydującym jest nie tyle sama szerokość samochodu, ile dane techniczne zapisane w dowodzie rejestracyjnym (rubryka F.2 – „dopuszczalna masa całkowita”) oraz sposób, w jaki pojazd zostanie ustawiony względem osi drogi. Właściciele dużych SUV-ów, aut dostawczych i kamperów powinni więc zweryfikować, czy nie przekraczają limitu 2,5 t, zanim zdecydują się zjechać kołami na płytki chodnikowe.

Parametry pojazdu, które decydują o prawie wjazdu na chodnik

– Pojazdem samochodowym o DMC nieprzekraczającej 2,5 t można zaparkować na chodniku dwoma kołami jednej osi lub całym bokiem równolegle do krawężnika.

– Samochód osobowy spełniający wspomniany limit masy wolno ponadto ustawić czterema kołami na chodniku, pod warunkiem że stoi wzdłuż jezdni lub tyłem do niej.

– Kluczowa jest kategoria homologacyjna: auto zarejestrowane jako „ciężarowe” (nawet jeśli waży mniej niż 2,5 t) traci przywilej postoju całym obrysem na części przeznaczonej dla pieszych.

– Dane F.2 w dowodzie obejmują masę własną, ładowność, paliwo i pasażerów; dlatego SUV z dwiema tonami masy własnej i kompletem osób na pokładzie potrafi przekroczyć próg ustawowy mimo pozornej „lekkości”.

Zasady ustawienia pojazdu i wymagane wolne przejście dla pieszych

– Minimalne przejście dla pieszych musi wynosić 1,5 m; odstęp mierzy się od najbardziej wysuniętego elementu karoserii do stałej przeszkody (ogrodzenie, ściana, słup).

– Pojazd nie może tamować ruchu na jezdni – linia kół pozostających na asfalcie powinna znajdować się możliwie blisko krawężnika, tak by swobodnie mogły przejechać inne auta i pojazdy uprzywilejowane.

– Obowiązuje zakaz zajmowania części chodnika sąsiadującej ze ścieżką rowerową lub pasem dla jednośladów, nawet gdy szerokość dla pieszych jest zachowana.

– W strefie zamieszkania oraz na drogach wewnętrznych zarządca może wyznaczyć inne minimalne odstępy i sposoby parkowania – wówczas stosuje się oznakowanie poziome P-18 lub pionowe D-18 z odpowiednią tabliczką.

Znaki zakazu a parkowanie na części dla pieszych

– Znak B-36 („zakaz zatrzymywania się”) obejmuje całą szerokość drogi po stronie, na której został ustawiony, czyli jezdnię i chodnik; wyjątek wprowadza tylko tabliczka z symbolem pojazdu ustawionego na chodniku.

– Znak B-35 („zakaz postoju”) ogranicza czas zatrzymania do jednej minuty; dłuższy postój na chodniku jest zabroniony, chyba że dodatkowa tabliczka określa inny limit lub odsyła do strefy płatnego parkowania.

– W przypadku jednoczesnego występowania znaku B-36 i wyznaczonej zatoki parkingowej, kierowca powinien respektować linię P-18 lub znak D-18 – dopiero te elementy dopuszczają pozostawienie auta poza jezdnią.

– Na drogach ekspresowych i autostradach postój na poboczu dopuszcza się wyłącznie w sytuacji awaryjnej; tamtejsze „chodniki techniczne” nie są traktowane jako chodnik w rozumieniu przepisów miejskich.

Czas postoju, opłaty i ryzyko odholowania

– Kodeks drogowy nie narzuca limitu godzin, o ile pojazd stoi prawidłowo; ograniczenia mogą jednak wynikać z regulaminu strefy płatnego parkowania lub lokalnej uchwały rady gminy.

– Dłuższe unieruchomienie auta bez opłaty w strefie SPP skutkuje naliczaniem dodatkowych opłat, a w skrajnych przypadkach blokadą kół.

– Art. 50a Prawa o ruchu drogowym pozwala usunąć pojazd na koszt właściciela, gdy ten utrudnia ruch, zagraża bezpieczeństwu albo wygląda na porzucony (brak tablic, widoczne uszkodzenia, zalegający śnieg czy liście).

– Samochód nieodebrany z parkingu depozytowego w ciągu sześciu miesięcy przechodzi na własność gminy, która może go sprzedać lub zezłomować, dochodząc kosztów transportu i przechowywania.